Her zamankinden farklı hafta - A week different then always

Harika geçen bir mavi turdan sonra geçen hafta Cumartesi gecesi itibariyle evimize geldik. 12 yıl önce 3 aile başlamıştık bu turu yapmaya, zaman içinde 6 aile olduk. Çocuklarımız büyüdü ve arkadaşlarımız haline geldi. Oğlum 7 yaşındaydı, şimdi 19. Daha tatil bir tatil düşünemez oldum. Yılda sadece bir hafta diğer 51 hafta yapmadığımız her şeyi yapıyoruz. Geceleri denize giriyoruz, yakamoz görüp seviniyoruz, boncuk gibi dizilip açık havada uyuyoruz, sabah güneşin gözümüzün içine ısrarla girme girişimiyle uyanıyoruz, 7-24 mayomuzu çıkarmıyoruz, sabah uyanınca yüzümüzü yıkamıyoruz denize atlıyoruz, 1 hafta boyunca 2-3 parça kıyafet giyiyouz, kitap okuyor, oyun oynuyouz, maillerimize bakmıyor çalsa bile telefonumuzu duymuyoruz, sofra kurmuyor, yemek pişirmiyoruz.
Halbuki ilk mavi yolculuğa çıkmadan önce ödüm kopmuştu, küçücük bir alanda, o kadar kişi bir arada, küçücük klostrofobik kabinler, pompalı sifonlar (ilk çıktığımız yıllar böyleydi), yapamam ben, çok sıkılırım aklımı oynatırım demiştim... yanılmışım...

After a fabulous blue trip we returned back home on Saturday last week. 12 years ago we'de started this trip as 3 families but in time we increased to 6. Our kids grew up to be our friends. My son was 7 now he is 19... I cannot think a holiday more holiday then this. Only this one week of the year we do everything that we don't do in the remaining 51 weeks. We swim at night, we sleep in the open air next to each other, we wake up with the sun intending to get into our eyes, we don't take of our swimming wear 7/24, we don't wash our faces in the morning we jump into the sea instead, we only wear 2-3 pieces of clothing all week, we read books, play games, we don't look at our emails and don't hear our mobile phones even if they ring, we don't set up the table, we don't cook. 

Whereas I was terrified before our first trip. So many people stuck up in a very small space, tiny claustrophobic kabins, pumped toilet flushes (ıt was like this in the first years)... I'de said; I can't do it, I'll be bored, I'll  turn crazy... well, I was wrong...

Geçen haftam tekne sonrası rehaveti içinde geçti. Öyle çok yapmak istediğim projem vardı ki hiçbirini yapamadım. Gerçi bir arkadaşımın kızı ameliyat oldu, oğlum beta kaptı, ateşlendi, yani biraz mazeretim var sayılır... Ama bugün Öykü'cüğüme benden istediği telefon kılıfını diktim sonunda...

Last week passed in a post boat trip lanquor. I'de so many projects in mind but I didn't do any of them. Actually my friends daughter had an operation, my son had a fever due to a bad throat infection, as you can see I kind of have a little bit of an excuse... But today I managed to sew the phone case that dear Öykü had asked from me...

Beklenen hafta -The expected week

Biz 10 senedir aynı (aslında 3 aile sabittir, geri kalan 2 aile değişken) arkadaş grubumuzla mavi yolculuk yaparız. Bu mavi yolculuklarımız ile ilgili değişmezlerimiz vardır. Mesela yıl boyu muhtelif kereler toplanılır, hangi tarihte hangi tekneyle çıkacağımız görüşülür ama bir karara varılamadan konu dağılır ve hoş bir akşam geçirilerek eve geri dönülür... yaz gelir.. bir panik başlar... eyvah teknesiz kaldık... en sonunda biri çıkar bir tarih ilan eder, gelen gelsin, gelemeyen de gelmesin naapalım der... herkes işini organize eder ve gelir... tekneler aranmaya başlar... onların boş tarihlerine göre tekrar tarih revizyonu yapılır... Tekne ritüelimiz böyle başlar işte...
For 10 years we've been going out for a blue trip with our same (actually 3 families are permanant, the other 2 families change) group of friends. We have constants about our blue trips. For examle we meet several times during the year in order to decide our trip date and the boat that we want to go with  but always depart after a pleasant evening, without any decision made... Summer comes... a panic starts... we don't have a boat... In the end someone states a date and say's "ones who can come at those dates will come but ones who can't won't come, what else can we do?"... everybody organises his or her work and comes... We start looking out for a boat... our date changes according to their schedules... Our boat ritual starts like this... 

Televizyon çekiminden sonraki hafta tekne haftamız'dı. Tekneye gitmek için bavul hazırlanması da farklı olur... kıyafet yok, ayakkabı yok, sadece mayo, 1-2 t-shirt, uyku tulumları, oyunlar (bunlar tabii evde kaybolmuş olurlar,aranması ve bulunması gereklidir), ihtimal dahilindeki ilaçlar... İstanbul'dan acel acele dönüşümün sebeplerinden biri de buydu. Uyku tulumları nerede acaba? Ya oyunlar... Hangi ilaçları almalıyım?
The week after my TVshooting was our boat week. The baggage preperation for a boat is different. No cloths, no shoes, only swimming suits, 1-2 tshirts, sleeping bags, games (Of course you have to search were they are as they get lost somewhere in the house), medication that we may need... One of the reasons of my quick return back from İstanbul was this. Where are the sleeping bags? The games.. What medication should I take with me?

Tekneye bindikten sonraki ritüelimiz de hep aynıdır.  Her gittiğimiz koy, dünyanın en güzel koyudur ayrılmak istemeyiz ama ne hikmetse sabah uyandığımızda dünyanın en pis denizli koyu olduğuna karar verilir ve apar topar oradan başka bir yere gidilir... Her gece denize girilir, biri denize atar kendini, herkes yakamoz var mı? diye sorar, cevap değişmez hiç "evet var, hemde çok", bu cevabı alan denize atar kendini...
Once we hop on the boat our rituals are the same. Every bay that we go is the best place on earth, we don't want to depart but I don't know what hapens when we wake up in the morning we find the same place to have the dirtiest sea ever and we immediatly take off... Every night we swim. One of us jumps in the sea, everybody asks "are there any phosphoroscences in the sea?". The answer is always the same "Yes there are, lots" Everybody who hears this answer jumps in the water...

Ben yakamozu geceleyin denizin üstünde ayın yansıttığı pırıltılar sanırdım eskiden. Bu mavi yolculuklarımızın 2. veya 3. senesinde biraz ferahlamak, biraz da ayılmak isteyen eşim denize girmişti...bir çığlık yükseldi denizden... "bu denizin içindeki ışıklar hakikaten var mı? yoksa ben mi çok içtim, lütfen ayık biri atlasın, baksın" Hemen arkadaşlarımızdan birinin oğlu da girdi ve eşimin gördüklerini teyid etti. Hepimiz ilk o gece denize girdik... Hatta ben uyuyan 10 yaşındaki oğlumu uyandırıp denize soktum o da görsün diye. Sandım ki o geceye has bir şey bu... Sonradan anladık ışık olmayan her yerde, her zaman yakamoz görebiliyorsun denizin içinde. Bu öyle bir şey ki, suyun içinde ayaklarını, elini kımıldatıyorsun, binlerce yıldız fışkırıyor. Ay ışığı bile bunu görmene engel oluyor. Zaten bunu keşfettiğimiz tarihten sonra bir de hayatımıza bu yolculuk için mehtap sız bir hafta seçme kriteri geldi.
I always had thought phosphoroscences to be the moon shining on the sea. In our second or third blue trips my husband had jumped into the sea to sober up and to refresh a little... There was a scream from the sea... "Are the sparkles that I see real or am I too drunk? Please somecome sober come here nd have a look" One of our friends son jumped in and confirmed the things that my husband had seen. We all were in the sea that night... I even woke up my 10 year old son who was sleeping and made him swim so that he can also see them. I'de thought it was a one night only thing.... Then we understood. When there's no light at all you can always see phosphoroscences inside the sea. This is something like when you move your feet and arms under the water thousands of stars start blowing out. Even the moonlight can be an obstacle for you to see them. Whenever we discovered this we had a new criteria so as to choose a week that there is no full moon.

Hiç kimse istemez kamara da yatmayı, hepimiz boncuk gibi sıralanırız güverteye uyku tulumarımızla beraber. Sabah 5-6... güneşin doğması ile uyanılır. Bazı ısrarcı arkadaşlar 7-8 e kadar güneşin altında uyumayı başarır (ben onlardan biriyim) . Teknenin arkasındaki kahvaltı masasına ilerlerken denize atlanır duş niyetine... İşte bu da benim bir diğer mazeretim dir.
Nobody wants to sleep in the cabins so we all line up with our sleeping bags on the deck. You have to wake up with the sun rise. 5-6 in the morning. Some insistant friends can sleep under the burning sun till 7-8.(I'M one of them). While moving to the breakfast table on the rear of the boat you jump in the water with the intention of a morning shower... And this is my other excuse....

Tekne için çantamı toparlamaya çalışırken aklıma geldi bu. Seyahate çıkarken iç çamaşırları yada mayolar için hep temiz torba ararım evde... Ve hoşuma gitmez naylon torbaların içine onları koymak. Kendime bir tane çamaşır torbası yaptım...
This came to my mind while I was packing up for the boat. I always search out for a cleen plastic bag for my underwear or swimming costumes when I need to go on a trip... And I don't like putting them in plastic bags. So I made myself an underwear bag...