Her zamankinden farklı hafta - A week different then always

Harika geçen bir mavi turdan sonra geçen hafta Cumartesi gecesi itibariyle evimize geldik. 12 yıl önce 3 aile başlamıştık bu turu yapmaya, zaman içinde 6 aile olduk. Çocuklarımız büyüdü ve arkadaşlarımız haline geldi. Oğlum 7 yaşındaydı, şimdi 19. Daha tatil bir tatil düşünemez oldum. Yılda sadece bir hafta diğer 51 hafta yapmadığımız her şeyi yapıyoruz. Geceleri denize giriyoruz, yakamoz görüp seviniyoruz, boncuk gibi dizilip açık havada uyuyoruz, sabah güneşin gözümüzün içine ısrarla girme girişimiyle uyanıyoruz, 7-24 mayomuzu çıkarmıyoruz, sabah uyanınca yüzümüzü yıkamıyoruz denize atlıyoruz, 1 hafta boyunca 2-3 parça kıyafet giyiyouz, kitap okuyor, oyun oynuyouz, maillerimize bakmıyor çalsa bile telefonumuzu duymuyoruz, sofra kurmuyor, yemek pişirmiyoruz.
Halbuki ilk mavi yolculuğa çıkmadan önce ödüm kopmuştu, küçücük bir alanda, o kadar kişi bir arada, küçücük klostrofobik kabinler, pompalı sifonlar (ilk çıktığımız yıllar böyleydi), yapamam ben, çok sıkılırım aklımı oynatırım demiştim... yanılmışım...

After a fabulous blue trip we returned back home on Saturday last week. 12 years ago we'de started this trip as 3 families but in time we increased to 6. Our kids grew up to be our friends. My son was 7 now he is 19... I cannot think a holiday more holiday then this. Only this one week of the year we do everything that we don't do in the remaining 51 weeks. We swim at night, we sleep in the open air next to each other, we wake up with the sun intending to get into our eyes, we don't take of our swimming wear 7/24, we don't wash our faces in the morning we jump into the sea instead, we only wear 2-3 pieces of clothing all week, we read books, play games, we don't look at our emails and don't hear our mobile phones even if they ring, we don't set up the table, we don't cook. 

Whereas I was terrified before our first trip. So many people stuck up in a very small space, tiny claustrophobic kabins, pumped toilet flushes (ıt was like this in the first years)... I'de said; I can't do it, I'll be bored, I'll  turn crazy... well, I was wrong...

Geçen haftam tekne sonrası rehaveti içinde geçti. Öyle çok yapmak istediğim projem vardı ki hiçbirini yapamadım. Gerçi bir arkadaşımın kızı ameliyat oldu, oğlum beta kaptı, ateşlendi, yani biraz mazeretim var sayılır... Ama bugün Öykü'cüğüme benden istediği telefon kılıfını diktim sonunda...

Last week passed in a post boat trip lanquor. I'de so many projects in mind but I didn't do any of them. Actually my friends daughter had an operation, my son had a fever due to a bad throat infection, as you can see I kind of have a little bit of an excuse... But today I managed to sew the phone case that dear Öykü had asked from me...