Bremen

Geçen yaz sonu çok samimi arkadaşlarımız ani bir kararla Almanya'ya taşınmışlardı, hatta ben onlar için sevinmeme rağmen kendim çok üzülmüştüm. Ama insan nasıl da alışıyor her şeye? Yokluk fikri ilk başta  dayanılmaz, çekilmezmiş gibi gelse de... Birilerinin yokluğu'na alışmak başka ama özlem başka... Yokluğa alışsa bile "var"lığı özlüyor insan... İşte bizim de özlemimiz yarın 1 haftalığına kesintiye uğrayacak, sonra yaza kadar özlemeye devam.

Yarın sabah Bremen'e uçuyoruz. Oğlum'un da bahar tatiline denk geldi, dolayısıyla ailecek gidiyoruz. Arkadaşlarımızın kızı var oğlumdan 2 yaş büyük ama hep beraber büyüdüler. Tabii o kadar uzun bir süreçte aynı dokunun içinde olunca anne-baba farklı da olsa çocuklarda bir nevi kardeş oluyor. Biz artık o arkadaşlarımızla dostluğumuzun dönülmez olduğu bir noktadayız ama umarım çocuklarımız sahip olduğu bu kardeşliklerini yitirmezler zaman içinde. Benim de vardı böylesi kardeşlerim çocukken ama yitirdim türlü nedenlerden dolayı, eskiden çok umursamazdım ama şimdi düşününce üzülüyorum böyle olmuş olmasına...

Yeni bir uçak yolculuğu yeni bir çanta gerektirir diyerek daha basit bir pasaport çantası yaptım kendime.
Basit ama sanırım daha kullanışlı olacak, öteki yaptığım çantanın o kadar çok gözü vardı ki bütün Amerika yolculuğum boyunca çantanın içinde bir şeyler aradım. Bitirince de o kadar sade geldi ki gözüme biraz süsledim...

Our very close friends had moved to Germany with a spontaneous decision by the end of summer last year. Although I was happy for them it was a sad decison for me.  But how come we get used to everything? The idea of absence seems unbearable in the beginning...  Getting used to someones absence is something but longing for someone is something else... Even if you get used to the absence you still miss ones existance... Now our longing will be interrupted tomorrow,  for a week... then it will continiue till summer.

Tomorrow morning we will be flying to Bremen. As it fell upon my son's spring holiday we're going there all  together. Our friends have a daughter 2 years older then my son, they grew up together. Of course as they were in the same envirenment all these years they became like siblings. We are now at a unreturnable  point in  our friendship but I hope the kid's will not loose their brotherhood in time. 

I made myself a new passport bag thinking that a new journey would require a new bag. This is a simple bag but I think it will be more practical. The other bag that I'de made had so many pockets that I was always trying to find something in it the whole trip long. When I finished it it seemed far too much plane so I decorated it a little bit.