Ayrılık hüznü- Separation blues

Dün oğlumu İstanbul da ki yaşamına yolcu ettim sabahın erken saatlerinde... Ayrılık hüznü mü, uykusuzluk mu (gece de çok uyumamıştım) bütün günüm bir umutsuzluk, mutsuzluk, endişe içinde geçti. Kendimi oyalamak için çabaladıysam da keyif almayı başaramadım bir türlü... Ne zor bir şeymiş insanın çocuğundan ayrılması. Oysaki, Türk insanına aykırı gelse de, tüm hayatım boyunca "çocuklar üniversiteyi ailelerinden farklı bir yerde okumalı, bu onların gelişimi açısından çok önemli bir adım" demiştim. Oğlum da 18 yıl bunu dinledi benden... Ama o zaman gelince istedim ki gitmesin, kalsın... O kadar güçlü bir şekilde yıllardır savunduğum argümanın arkasında duramadım... Kalması için rüşvet bile teklif ettim yarım yamalak ta olsa geçen sene... Neyse ki o benden akıllı çıktı ve yıllar itibariyle zihnine kazıdığım doğrunun kendisi için en doğru olacağına karar verdi  (ki tamamen katılıyorum), sonuçta bana da bunu (kendi doğrumu) kabullenmek düştü... Ama insan her şeye alışıyor, geçen sene gittiğinde günlerce depresif bir ruh haline bürünmüştüm. Bu yıl, bir günde atlattım ilk ayrılık anı depresyonumu...

Dün ise kendimi oylamak için internetten alışveriş yaptım, dikiş diktim, güzel fotoğraf çekme denemeleri yaptım, bulduğum her makaleyi okudum ( Ayşe Arman'ın Sivas katliamında 2 evladı ölen Hüsne Kaya ile yaptığı röportajı da okudum.. çok acı... içimin acısı tavan yaptı), geceyi çokta anlamlı olmayan bir filmi seyredip salya sümük ağlayarak noktaladım. Bugün... iyiyim...

İşte güzel fotoğraf çekme denememden bir örnek... Bu çantayı tatil öncesi yapmıştım ama resimlerini beğenmediğim için paylaşmamıştım....

Yesterday, early in the morning I saw my son of to his life in İstanbul... My whole day passed in despair, misery, worry either because of separation blues or sleeplessness (I couldn't sleep the night). Although I tried to amuse my self I couldn't enjoy anything.... I Realized that it is very hard to seperate from your child. Whereas although it isn't the Turkish way at all I'de always said that "children should go to university in different places then their families as this is a very important step in their development". My son listened this from me for 18 years. But when the time came, I wanted him to stay... I couldn't stand up for my argument that I'de been defending for years... Last year I even kind of bribed him to stay... Well in the end he turned out to be clever then I am and decided that his departure would be the best for him (I totally agree) and I had no chance other then accepting this... But we get used to everything, last year when he went, I was in a depressive state for days, this year I got over my separation blues in a day...

Yesterday in order to amuse myself I did some internet shopping, did some sewing, tried to take some good photography , read many articles (I read Ayşe Arman's interview  with Hüsne Kaya who's two child was killed in the Sivas slaughter... very sad... my pain inside was of the roof), I ended the night by weeping at a not so significant movie. Today... I'm fine...

This is an example of my photo taking trials... I'de made this bag before the holidays but didn't share it here as I didn't like the pictures that I'de taken...

www.yourjourneytofullfillment.com

"Kıyıdan uzaklaşmayı göze alamayanlar yeni okyanusları keşfedemezler"

Andre Gide