Duygu dolu anlar - Emotional moments

Oğlum, Sarp'ım liseden mezun oldu. Anne oğul aynı liseden mezun olmuş olduk, aynı cübbeyi gidik 28 yıl arayla... Dün akşam mezuniyet törenindeydim. Çok tuhaf bir duygu bu. Törende rastladığım tüm arkadaşlarımla karşılıklı aynı cümleyi kurduk. "Ne ara bu kadar büyüdüler? Biz nasıl oldu da buna hazır değilmişiz? Neyi, nasıl kaçırdık?" Özellikle bu son sene, her şey öylesine yoğun yaşanıyor ki... Tüm kaygılar, panikler, sorumluluklar, koşturmacalar... Ve gün geliyor, hepsi bitiyor.... aniden... Sözün bittiği yer...

My son, my Sarp has graduated from high school. With 28 years of an interval as mother and son we graduated from the same school, we wore the same gown... Yesterday eveing I was at the graduation seremony. It's a weird feeling. We talked the same sentence with all my friends that I came across in the seremony. "When did they grow up this much? How come we were not prepared for this? What did we miss and how?" Especially this last year you experience everything very intense... All worries, panics, responsibilities, all the rushing around... And the day comes, all ends... suddenly...

Aşağıdaki resim kötü çıktığı için havadaki uçuşan kepler sanki çocuklar kuşların saldırısına uğramış izlenimi vermemişmi?

Because of the bad quality of the photo below don't the the caps in the air give an impression as if the kids were attacked by birds?

Kreş arkadaşları....

Friends from nursery...